ostatni chyba6

Przeważnie chrapanie nie budzi osoby, która się z nim zmaga. Problemem jest przede wszystkim dla otoczenia – to rodzina zazwyczaj zmusza osobę chrapiącą, by udała się do specjalisty. Chrapanie jest bowiem objawem choroby, choć przez lata w społeczeństwie utarło się przekonanie, że to tylko niegroźny „nawyk”. Teoretycznie z chrapaniem zmaga się średnio 4-5% mężczyzn i ok. 2% kobiet (za: Próchnicka, 2018), ale niektóre dane mówią o znacznie większym problemie.

Według danych zebranych przez Centrum Chirurgii Zaburzeń Oddychania Podczas Snu Kliniki Otolaryngologii Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, aż 2 miliardy osób chrapie na całym świecie, a w Polsce – aż 45 proc. osób w wieku średnim. Dla 2- 4%. z tej grupy chrapanie może skończyć się poważnymi konsekwencjami – zespołem obturacyjnego bezdechu sennego (OBS). Cierpią one na krótkie okresy bezdechów, czyli przerw w oddychaniu, które następnie prowadzą do niedotlenienia. W dzień skutkuje to problemami z wydajnością psychofizyczną i intelektualną.

Sam mechanizm chrapania jest prosty. Podczas snu gardło ulega zwężeniu, natomiast ścianki górnych dróg oddechowych lekko drgają przy przepływie powietrza. W przypadku niedrożności dróg oddechowych, zaczynamy mieć problem z zaczerpnięciem powietrza. Dźwięki wydostają się zaś przez otwarte usta śpiącego.

Chrapanie jest naprawdę sporym utrapieniem – według niektórych danych, jego głośność potrafi osiągnąć aż 90 decybeli! Efektem jest oczywiście nieprzespana noc partnera czy rodziny, wzajemne pretensje i zepsuty humor przez resztę dnia. Dlatego warto zacząć walczyć z tym symptomem, ku własnemu zdrowiu i komfortowi bliskich.